Na België, terug thuis in Watford!

Ongelooflijk hé! Nog maar 6 maand te gaan. Ik had zeker niet gedacht dat het zo snel zo gaan. En er is nog zoveel dat ik wil zien. Dat betekent dat ik ook een tandje moet bijsteken en er nog meer moet op uit trekken! De komende maanden heb ik nog hopen vakantie, dus zullen jullie er zeker nog meer van horen…
Eerst even terug in de tijd. Op 29 december ben ik voor ik de eurostar naar België nam nog eens gaan shoppen in London. Het waren nog altijd supersolden! Niet te geloven hoe er hier gevochten wordt om kleren. Ik was eigenlijk te moe van night shifts te doen en ben gewoon bij Selfridges binnengeweest (de Britse tegenhanger van Harrods). Ik verschoot hoeveel er al leeg was. Veel rekken waren gepluimd. Twee dagen voordien begonnen de supersolden en stonden er om 8.00u ’s morgens 2000 man buiten te wachten tot de deuren opengingen. Er werd zelf koffie en thee uitgedeeld aan de wachtende, wellustige kopers! Mijn enige investering was opnieuw een sjaal. (mijn zoveelste al…) Daarna nam ik gepakt en gezakt de eurostar terug naar België. Gelukkig stonden mama, Claudette en Julien mij op te wachten. Doodmoe kon ik na maanden nog eens in mijn eigen bed slapen! Zaaaalig! ’s Anderendaags stond er een privé-kerstfeest te wachten. Opa , Oma , Claudette en Julien kwamen eten. Mama had natuurlijk weer alle registers opengetrokken en er een super-de-luxe -18-gangen diner van gemaakt. Eten en drinken en vertellen, meer heb ik niet nodig om mij te amuseren. De woensdag moest ik ook bezoek bij mijn andere grootmoeder. Het was natuurlijk Nieuwjaaravond, dus moest er ook gefeest worden. Anneleen en Jan hadden een paar vrienden (Evelien en Lander, Ilja en Wim, Wouter, de zus van Anneleen en mezelf) uitgenodigd bij hun thuis in Veurne. Mede dankzij de hulp van Evelien was het superlekkere avond. Ik had crackers meegenomen uit Engeland om er toch nog een Britse toets aan te geven. Zo’n feest is wel de ideale gelegenheid om veel vrienden in één keer terug te zien. Het was een avond vol blijde verrassingen, om niet te vergeten! Anneleen en Jan, nogmaals bedankt en zoals afgesproken: jullie zijn hier zeker welkom! Na de familiale nieuwjaarsverplichtingen, ben ik richting Leuven afgezakt. Eerst ben ik snel nog op de materniteit in Tienen binnengesprongen. Het was een blij weerzien. Daarna ben ik richting Kessel-lo afgezakt. Ik was uitgenodigd bij Wim, Jasmin en FLore. Hun huisje bereiken, midden in de bossen, was al een avontuur op zich! Jasmin had fantastisch lekker gekookt. Wim zorgde voor de drank en Flore voor het amusement! Bij deze nogmaals bedankt! De avond was nog niet voorbij. Voordat ik terug huiswaarts keerde ben ik eerst nog bij Wouter gestopt in Leuven. Uiteindelijk ben ik vroeg in de morgen terug thuis beland. De volgende dag stond er opnieuw een etentje gepland; ditmaal bij Hendrik en Chloë. Opnieuw lekker eten en veel plezier! Meer moet dat niet zijn. De zaterdag stond er eerst wat shopping op het programma, want niet alles is hier te vinden in Engeland. Dus op naar de Colruyt! Ook ben ik beide materniteiten in Kortrijk nog eens gedag gaan zeggen! Over de middag ben ik nog een pint gaan pakken met mijn pa. In de namiddag was er het nieuwjaarsfeest bij mijn grootouders; je kan het al raden… opnieuw eten en drinken. Helaas was de laatste dag aangebroken en moest er opnieuw gepakt worden. Als afsluiter kwam Nele nog bij ons thuis op bezoek. Het was een enorm drukke week, maar ik heb er ieder moment van genoten! Helaas ik niet bij iedereen kunnen bezoeken. Hopelijk een volgende keer…
Terug in London begon het al… Alle treinen vanuit Euston station waren afgeschaft. Gelukkig was er nog een laatste boemeltrein richting Watford! Na een eindeloze rit, ben ik toch thuisgeraakt! Lang leve London Midland Services! Het was weer werken geblazen! Veel zieke collega’s, dus dat betekende meer werk voor mezelf. In het weekend stond er opnieuw een feestje op het programma! Met enkele Belgisch-Londonse vrienden (Mieke, Mimi en Pieter, Wouter, Dries, Toon en Philip) zijn we naar Navajo Jo geweest in Covent Garden. Voor sommigen onder jullie een welgekend adres, hé! Nadien zijn we nog wat in de club beneden blijven plakken.. De zondag was routine als anders: uitslapen, uitgebreid ontbijten, inkopen doen bij Tesco voor de ganse week, eten klaarmaken, wat werken voor het ziekenhuis en thee drinken bij het lezen van de Sunday Times… De werkweken volgen elkaar zoals gewoonlijk snel op. De donderdag stond het nieuwjaarsfeest van de Vlaamse Club op het programma in Flanders House op Cavendish Square. Een ideale gelegenheid om opnieuw wat Belgen te leren kennen. De volgende dag -16 januari- begon al met een zwaar hoofd van de avond voordien… slecht teken! Temeer dat ik de long day had op verloskamer (8.30u tot 20.30). Die dag heb ik zelf uitgeroepen tot nationale pre-eclampsie dag (zwangerschapsvergiftiging) Iedere patient die maar binnenkwam bleek er last van te hebben. Bloeddrukken van 230/145 mmHg, gestoorde bloedresultaten, visuele stoornissen, hyperreflexen… De ene patiënt bleek er meer last van te hebben dan de andere en dat op alle mogelijk momenten van hun zwangerschapsduur! Doodmoe keerde ik terug naar huis. Helaas had ik beloofd om naar het nieuwjaarsfeest van de Delivery Suite te gaan. Vlug eten en omkleden en daarna de auto in… Mijn auto reed bijzonder moeilijk en schakelen bleek bijna onmogelijk! Ook dat nog! Geen feestje dus! Ok: eerst op internet gezocht waar een volkswagen-garage is, daarna een paar termen opgezocht in de woordenboek: versnellingsbak=gearbox, versnellingspook=gearlever, ontkoppelen=declutch en ontkoppelingspedaal=clutch. Bij deze, altijd handig om weten. Daarna heb ik het thuisfront om hulp gevraagd. Na wat advies werd mij een typisch Belgische oplossing aangeraden: der nen keer goed aan trekken! Wonder bij wonder, mijn auto rijd zoals voorheen! Datzelfde weekend moest ik toch de ganse tijd werken, dus had ik mijn auto niet echt nodig. De volgende week was het opnieuw wat rustiger op het werk. Zo rustig zelfs dat ik de woensdag om 15.00u naar huis mocht en kon gaan fitnessen! Ik denk niet dat ik volgend jaar aan Professor Vergote moet vragen of ik om 15.00u naar huis! Dus geniet ik er nu extra van!!! Afgelopen zaterdag ben ik opnieuw eens London city ingetrokken. Het voelt nu bijna als thuis aan. Genieten van het mooie weer. Ik moest nog een paar boodschappen doen. Een boekje lezen in Green Park. Op cultureel vlak heb ik de tentoonstelling: Byzantium 330-1453 in de Royal Academy bezocht. Het was een unieke overzichttentoonstelling over de evolutie van de Byzantijnse kunst, voornamelijk religieuze voorwerpen. Er zaten veel prachtige iconen bij. Een echte aanrader! Bij het terugkeren van Harrods ben ik langs Sloane Street gepasseerd. Dat is één van de meest chique winkelstraten, waar alle grote modehuizen hun main store hebben. En raad eens wie ik gekruist ben: Tom Cruise! Ik had bijna niet herkend, maar toen iemand hem een handtekening vroeg, was het mij wel duidelijk…
Ik ben hier niet volledig op vakantie en moet er dus ook nog wat gewerkt worden. Ik moet hier een paar presentaties en een audit maken voor het ziekenhuis. Dus weet ik wel wat doen ’s avonds. Ik probeer zoveel in de week te doen, dat ik het weekend vrijaf heb. Het probleem is dat er bij alles hier zoveel bureaucratie is! Dus vooraleer je aan een dossier kan moet je 36 documenten invullen en honderd telefoongesprekken plegen! Niets is er hier gecomputeriseerd, dus moet je alle dossiers gaan opzoeken in een vermuft en beschimmeld kot! Vorige heb ik tijdens een vergadering met het middenkader van het ziekenhuis voor wat amusement(discussie) gezorgd. Het ging om het fameus 18-weken punt. De bedoeling hiervan is dat vanaf de dag dat een patient voor het eerst op raadpleging gezien wordt, hij volledig moet behandeld worden binnen de 18 weken. Zoniet wordt de dienst/arts op de vingers getikt. Op zich is dat wel een goed principe, vind ik. Maar nu komt het: als een patiënt zelf een tussentijdse raadpleging of een behandeling, één- of meermaals uitstelt en zo de 18-weken limiet overschrijdt; dan ben je als dienst nog altijd verantwoordelijk! Dat is toch niet te geloven! Ik meende dat wij dan niet meer verantwoordelijk waren, maar blijkbaar dus toch. Hier is de staat verantwoordelijk voor de gezondheidstoestand van zijn burgers. Wij (Belgen) gaan ervan uit dat we zelf moeten instaan voor onze gezondheid! Wat voor mij toch een logischer principe is! Hier dus niet! Het zijn toch soms rare jongens, die Britten!
Vanaf morgen word ik weer een nachtmens (night shifts) samen met Doye. Dat wordt weer lachen geblazen! Tot later!
Greetings,
Joachim